Aha kijk… de anti-contant-lobby heeft z’n emo-terreur een nieuwe weg ingeslagen.
Het aanzetten tot- en het in scène zetten vàn plofkraken (mensen die betaald worden om een automaat op te blazen) zijn we een beetje teveel aan gewend nu, dus nu nemen ze even een zijweggetje om de angst voor dodelijke ziektes ook even te koppelen aan bankbiljetten.
‘Ik betaal toch altijd met mijn pinpas’ zegt een brave dame in de reacties, waarmee je direct ziet dat zo’n artikel ook echt werkt. Mensen die zich braafjes laten leiden door angst en propaganda. In dit geval de angstpropaganda met betrekking tot contant geld. We hadden al: kans op overvallen en kans op plofkraken, en nu zetten we kans ziektes in dat rijtje om die psychologische fundering verder uit te bouwen.
Als bank en als overheid is het fijnste wat je kan horen als iemand zegt: ik betaal altijd met mijn pinpas. Een bank wrijft in de handen want ‘there is no way to run’ voor mensen als dat bankbiljetje verdwenen is, en de overheid wrijft in z’n handen omdat werkelijk iedere transactie in je leven na te gaan is. Aan de hand van die transacties kunnen ze straks je sociaal profiel samenstellen: ben jij een brave burger of moet jij wat meer gedwongen worden wat braver te zijn… social credits.
Dus wie het argument ‘ik betaal altijd met mijn pinpas’ in deze ook gebruikt: jij pakt dus ook de boodschappen in de supermarkt met plastic handschoentjes, raakt in openbare gelegenheden geen enkele deurknop/leuning of wat voor materiaal dan ook aan wat betekent dat openbaar vervoer en taxi’s en dergelijke ook al uitgesloten zijn. Ik vraag mij trouwens wel af hoe ze het bonnetje dan meenemen als ze bijvoorbeeld een apparaat kopen met hun pinpas… meestal is dat het garantiebewijs.
Ach ja… ergens heb ik mij er al bij neergelegd dat mensen pas gaan nadenken als het leed al geschiedt is… het is dan gewoon wachten op het moment dat iemand bij een kassa staat, de betaling niet door kan gaan en de caissière zegt: ‘computer says no’