Onkruid bestaat niet. Laat me dat direct gezegd hebben. Onkruid is een woord wat de mens verzonnen heeft om een probleem te benoemen wat eigenlijk helemaal geen probleem is. De mens in al z’n arrogantie wil dingen kunnen beheersen en controleren, en de natuur in al z’n schoonheid en puurheid wordt daar altijd de dupe van.
Dat stukje groen wat daar tussen die straatstenen groeit, groeit daar niet voor niets. De natuur doet niets zomaar. De natuur doet altijd alles perfect. Niet het soort perfect wat wij mensen bedoelen als wij het woord perfect bedoelen, nee, het soort perfect als in volmaakt. Exact zoals het moet zijn. Hoe vaak sta jij er bij stil wat een wonder het eigenlijk is als een zaadje in de grond ontkiemt tot iets wat groeit en dus leeft. Dat stukje groen dat groeit daar omdat dat de perfecte plek is voor dat stukje groen om te groeien. Als dat niet zo zou zijn dan zou het daar namelijk niet groeien.
De natuur kiest niet voor rechte lijnen, niet voor symmetrie, niet voor afgemeten afstanden, niet voor uitgemeten patronen, de natuur kiest voor het leven waar dat nodig is. De mens kiest ervoor om dat leven weg te halen, en ander leven neer te zetten op de plek waar hij of zij dat wil. Dat is wat de mens doet. Controleren, beheersen, overheersen en afdwingen. De mens kiest voor kunstmatig, de natuur kiest niet, de natuur doet gewoon wat het beste is, vanzelf.
Veel mensen zien hun eigen hypocrisie niet. Ze hebben hun mond vol van ‘klimaatverandering’, zonnepanelen op het dak en een elektrische auto voor de deur, maar de tuin bestaat hoofdzakelijk uit steen en hout. Vaak ligt daar ook nog een mooi kunstgrasmatje om het een beetje groen te laten ogen. Er staan wel wat planten in de tuin, maar die zijn allemaal gekocht bij het tuincentrum, en exact op de plek gezet waar zij dat willen. Lekker “onderhoudsvriendelijk” zeggen ze dan. Natuurlijk vindt iedereen dit volkomen logisch, want we hebben immers een tuin voor het oog. We willen dat de tuin ‘mooi’ is. En mooi betekent in onze mensenwereld: exact zoals wij dat willen hebben.
Het gaat echter veel dieper dan dat. Zoals wij elkaar altijd cliché voorhouden dat ware schoonheid van binnen zit, zit ware schoonheid in de natuur daar waar de menselijke bemoeienis afwezig is. Kun jij je een tuin voorstellen waarin je alles gewoon z’n gang laat gaan? Waarin je alles laat groeien zoals het vanzelf groeit? Een tuin waar de natuur volledig z’n gang kan gaan en alles dus daadwerkelijk in de diepste essentie perfect zou zijn? Ik denk het niet, want dat vind je lelijk.
Iemand zei eens; “onkruid is het verzet van de natuur tegen het bewind van de tuinlieden”. Ik zie in deze zin een fantastische metafoor. De mens beperkt z’n controledwang niet alleen tot de natuur. Een gedeelte van de mens wil z’n medemens ook controleren, beheersen, overheersen en dwingen. We zien om ons heen niets anders. Er is een club mensen in deze wereld die de gewone mens als onkruid ziet. Zij willen niet dat we zomaar overal kunnen groeien en bloeien, daar waar we perfect op onze plek zijn. Deze club mensen heeft ook een grote aanhang. Allemaal mensen die ver van hun natuur afgedreven zijn. Deze aanhang steunt het idee dat alles gecontroleerd, beheerst, overheerst en afgedwongen mag worden door mensen die zichzelf dat recht hebben toegeëigend. Daarom kan het allemaal gebeuren.
Hoe meer de mens denkt dat alles maakbaar is, hoe verder we af komen te staan van de natuur. Als er daadwerkelijk een fuck gegeven zou worden om de mens en de natuur, dan zouden we niet gedwongen blijven worden om in een systeem te blijven doormodderen wat de mens zodanig brainwashed dat we essentiële kennis niet krijgen, laat staan nog willen, en gehoorzaamheid aan autoriteit de rode draad is. Alles in dit systeem druist regelrecht in tegen wat voor de natuur goed is. Als symptoombestrijding denken mensen met macht dat ze het recht hebben om hun controle en beheers dwang de vrije loop te laten, en de vrijheid van het onkruid, wij, steeds verder in mogen perken. Dat is hun oplossing omdat dat geheel in de lijn der verwachtingen vooral voor zelfverrijking zorgt. Hoe minder vrij wij mogen zijn, hoe meer macht zij per definitie hebben.
Ik stel dus voor dat wij, het onkruid, ervoor gaan zorgen dat we de tuin op een zodanige manier gaan overwoekeren dat er geen enkele kans meer overblijft voor de tuinlieden om tegen ons op te kunnen wieden. Of je nou een paardebloem bent, een zevenblad, een weegbree, een stukje gras, een distel of een brandnetel, het maakt niet uit. Individueel zijn we bijzonder en hebben we allemaal onze eigen kwaliteiten, zolang we op de voor ons perfecte plaats mogen groeien en bloeien. Dat vergt echter wel wat samenwerking, want geloof het of niet, onkruid werkt ook samen. En ja, ze verdrukken elkaar ook wel eens, en zitten elkaar ook wel eens in de weg, maar uiteindelijk komen ze er altijd wel uit. Als je maar je best doet om de ander ook wat ruimte te gunnen, dan komt het altijd goed.